De laatste Ronde...

Met pijn in mijn hart schrijf ik mijn laatste blog, wachtend op de vliegvelden van Krabi, Bangkok en Hong Kong - ja, ik moet vandaag maar liefst drie vluchten nemen om naar Nederland te komen. Het is ongelooflijk dat mijn reis nu bijna voorbij is, de tijd is zo snel gegaan! Ik herinner me de eerste week in Sydney nog goed. Wat een heimwee had ik. Ik vroeg me ernstig af hoe ik in godsnaam vijf maanden in m'n eentje aan de andere kant van de wereld zou overleven. Nou, dat is gelukt! I'm still standing en ik heb een geweldige tijd achter de rug! Eerst in Australie rondreizen met de auto en de bus en daarna naar het avontuurlijke Nieuw Zeeland. Tenslotte nog twee weken relaxen in Thailand. Wat heb ik een geweldige dingen meegemaakt en wat heb ik een fantastische mensen ontmoet. Heb hier zoveel van geleerd! Dat neemt niemand mij meer af.

Het is al een tijd geleden dat ik een blog heb geschreven, de laatste keer bevond ik me nog in Nieuw Zeeland. Veel te vertellen nu dus! Na mijn geweldige maand in Kiwi-land vloog ik naar Melbourne om daar nog een week door te brengen met de familie van Zoe. Was erg leuk om iedereen weer te zien en m'n verjaardag te vieren. Ben flink verwend en we zijn zelfs nog uit eten geweest met z'n allen. Kon me dus echt jarig voelen! De volgende dag werd Zoe 21, een belangrijke leeftijd in Australie, maar zij zat niet te wachten op een groot feest. Daarom zijn we gezellig met haar vriendinnen uit geweest. Afscheid nemen van de familie Dye viel zwaar, je beseft je op zo'n moment toch dat je deze mensen een hele tijd niet zal zien. De hele familie janken en ik toen natuurlijk ook. Maar ik troost me met het idee dat ik er toch een soort tweede familie bij heb, Stephen, de vader van Zoe, noemt mij ook altijd zijn 'stiefdochter'. Ik weet zeker dat ze een keer naar Nederland komen, maar wanneer? Dat zal een aantal jaren duren.

Na gedag te hebben gezegd tegen de familie Dye stonden mij twee nieuwe avonturen te wachten: Perth, de westkust van Australie, en Thailand. Beiden keek ik erg naar uit maar beiden waren ook weer spannend. Eerst naar Perth. Daar werd ik opgewacht door Simeon, het vriendje van de huisgenote van mijn Engelse nichtje Grace. Volgen jullie het nog? Ik heb hem en z'n vriendin ontmoet op de 21ste verjaardag van Grace vorig jaar en toen hij over mijn plannen om naar Australie te gaan hoorde, nodigde hij me meteen uit om bij hem en zijn familie in Perth te verblijven. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen! Zo gezegd, zo gedaan en dat is hoe ik terecht ben gekomen bij de familie Hewitson. Vader is priester, moeder kunstenares, oudere broer woont in Darwin en jonger zusje Jessica studeert Chinees. Hebben jullie al een aardig beeld van de familie? Het zijn stuk voor stuk allemaal ontzettend aardige mensen. Heel gastvrij en gezellig. Simeon is werkloos en gaat deze zomer terug naar Engeland om samen te gaan wonen met z'n vriendin. Maar, dat kwam voor mij goed uit want hij kon me mooi de hele week overal mee naar toe nemen en me van alles laten zien! Zo hebben we Perth verkend, zijn we naar het strand geweest en heb ik in een four wheel drive gereden. Vrijdagavond uit gegaan in Perth zelf, met al Simeon's vrienden. Zat ik daar, als enige meisje tussen alle jongens. En dan zeggen ze dat meisjes roddelen, nou, dit stel kon er ook wat van! Onwijs gelachen (16 keer). Zaterdag zijn we met het gezin alle wijngaarden afgeweest. Leuk om te zien hoe de priester en de kunstenares langzaamaan een beetje 'tipsy' werden! Met Simeon en zus Jessica kon ik erg goed overweg en die zal ik zeker nog eens in Nederland of Engeland zien. Kortom: een leuke week!

Tenslotte aan het laatste deel van mijn reis toegekomen: Thailand. Dit uitstapje stond niet op de planning: het idee is in Nieuw Zeeland tot stand gekomen met Floor en Karlijn en daar hebben we samen een ticket geboekt. Karlijn had een iets ander reisschema (en is nu al terug in Nederland) dus zij vloog eerder naar Thailand en ook eerder weer terug. Floor en ik hadden dezelfde vlucht vanaf Hong Kong. Daar aangekomen door de deurtjes heen stond ze op me te wachten, zo leuk! Want het is toch elke keer weer een beetje triest als je je bagage hebt opgehaald en door de hello-goobye deuren komt en er niemand voor je staat. Het was meteen weer vanouds gezellig en we haalden zowaar onze vlucht naar Bangkok. Eerste indruk? Wát een hitte, wát een drukte! Eerst zo'n 100 jaar bij het vliegveld gewacht op een bus naar de stad (de Thaien doen het graag rustig aan) en eenmaal daar aangekomen viel ik meteen al voor de geldaftroggelerij (is dit een woord?) van een zogenaamd behulpzame Thai. Ik moest nog veel leren. Uiteindelijk na veel bloed, zweet en tranen en een flinke hernia (geen pretje, 25 kilo backpack op de schouders) aangekomen bij ons hotel. Yeah, voor 7 euro per nacht een eigen kamer, badkamer, tv, internet, alles! Dit was 10000 keer beter dan 30 euro voor een schraal hostel in Australie. Na de douche meteen Bangkok in met het idee dat we hier flink konden winkelen. Nou, kraampjes zijn er wel maar alles is size zero! Ja dat gaat niet met twee van die Hollandse meiden he! Dus toen maar een tas gekocht. Je moet wat.

De volgende dag wilden we graag naar een winkelcentrum, we hadden de moed nog niet opgegeven. Met tuk-tuk erheen en weer opgehaald smiddags. In totaal 550 baht betaald, zo'n 12 euro. Nou, dachten wij, dat valt nog wel mee met z'n tweeen, maar al snel werd het tegendeel bewezen. Op straat kwamen we een aardige Thai tegen (een echte aardige, geen aftroggelaar) die ons vertelde dat het vandaag de dag van de Buddha was. Een nationale feestdag. Soort koninginnedag maar dan met heel veel bidden en heel veel goud. Wisten wij niet eens! Lekker ingelezen, dames. Hij regelde voor ons een tuk tuk die ons voor 40 baht (80 eurocent) de rest van de dag door heel Bangkok heeft gereden. Bij alle bezienswaardigheden gingen we eruit en stond hij braaf op ons te wachten. Kijk, dit was het betere werk! Maar wat voelden we ons een stel domme toeristen dat we voor de vorige ritjes 250 baht betaalden! Ach, zo leer je elke dag wat en onze afdingings-skills werden met de minuut beter.

Afscheid nemen van Bangkok viel ons niet al te zwaar. Begrijp me niet verkeerd, het is een prachtige stad, maar zo ontzettend druk en iedereen wil wat van je. Nu stond Phi Phi Don op het programma. Een eiland waar we Karlijn zouden ontmoeten. Na een vlucht, een taxirit en een bootreis kwamen we op bestemming aan. Wit zand! Blauwe zee! Yes! En een echt Thais hutje! Net als in de film! En Karlijn was er met Hilde, een meisje dat ze in Bangkok had ontmoet. Ontzettend gezellige tijd gehad daar. Één dag hebben we met z'n vieren een privé boot gehuurd en zijn we langs alle eilanden gevaren. Gesnorkeld (hele Finding Nemo-cast gespot!) en gezond. Heerlijk! Verder lekker gefeest, zowaar wat gewinkeld en elke dag heerlijk Westers (en vegetarisch, ja nog steeds papa, sorry!) gegeten. Dat Thais hoeft van mij niet zo. Wat de boer niet kent, dat eet 'ie niet! Oh, wat ben ik af en toe toch een simpele Hollander.

Hierna namen we afscheid van elkaar: voor Karlijn was het tijd om naar huis te gaan en Hilde ging naar een ander eiland. Floor en ik besloten naar Ao Nang te gaan. Nog steeds toeristisch, maar veel minder dan Phi Phi. Hier kwamen we terecht in een heerlijk hotel met zwembad! Dat beviel ons goed. Savonds heeft Floor een echt broodje kroket kunnen bemachtigen bij buurman Konrad uit Volendam. Daar kon 'ie niet meer aarden en inmiddels heeft 'ie al heel wat Thaise vrouwen verslonden. Omdat Floor en ik graag een dag met een scooter rond wilden touren bracht hij ons naar een betrouwbare verhuurder. Het was binnen no time geregeld: ik kreeg een roze old school scooter en Floor een stoere zwarte. 24 uur mochten we de dingen gebruiken en dus besloten we de volgende dag naar Krabi (stad vlakbij Ao Nang) te gaan. Helaas werd ik de volgende dag met enorme buikpijn wakker, maar we zijn toch op onze hippe scooters gestapt. De buikpijn werd steeds erger en aan het eind van de middag móést ik gewoon terug naar het hotel. Wat bleek: voedselvergiftiging. Lekker twee dagen tussen bed en toilet doorgebracht. In eerste instantie gaven we Konrad met z'n kroket de schuld, maar achteraf bleek dat Karlijn en Hilde er ook last van hadden. Geen idee waardoor het is gekomen, maar dat kan hier van alles zijn. Gelukkig na een paar daagjes weer op de been en veel tijd doorgebracht bij het zwembad. Één van de laatste dagen besloten we olifanten te gaan rijden, dat stond al een tijdje op het programma maar was er nog niet van gekomen. Nou, daar gingen we dan. Door de jungle! Onze Thaise 'chauffeur' had volgens mij altijd al professioneel fotograaf willen worden want hij heeft vijf minuten op Dombo gezeten en de rest van de tijd besteed aan een fotoshoot van ons. En wij uit man en macht het beest zelf proberen te besturen. Nou, Dombo mocht dan grote oren hebben, maar luisteren deed hij niet! En het Jungle Book-liedje 'want een olifant loopt door' is ook maar fictie want ik kan één ding met zekerheid vaststellen: een olifant loopt NIET door! Daarna nog de dieren gevoerd en een beetje met ze gespeeld (zover dat gaat, met één zwaai van de slurf kunnen ze je bewusteloos slaan) en zo een ontzettend leuke dag gehad. Savonds het stadje weer in waar we herkend werden door twee homo's van eind vijftig die met ons olifant hadden gereden. We moesten en zouden met hen een biertje drinken. Inmiddels had zich al een bont gezelschap rondom het drankkraampje (ja echt, een marktkraampje waar ze drank verkopen) verzameld: Duitsers, Australiers, een man uit San Diego, een Fin en wij Hollanders natuurlijk. Vooral de Duitsers hebben flink gelachen want Floor en ik hebben een leuke Duitse act opgevoerd: elke keer als we Duitsers tegenkomen zingen we ons lied: "Ich bin Ausländer und spreche nicht gut Deutsch, Ich bin Ausländer und spreche nicht gut Deutsch, bitte langsam, bitte langsam, bitte sprechen Sie doch langsam, Ich bin Ausländer und spreche nicht gut Deutsch!" Ach, je had er bij moeten zijn.

De laatste dag hebben Floor en ik relaxed bij het zwembad doorgebracht: ik moet natuurlijk wel enigszins verkleurd terugkomen. We lagen lekker te zonnen toen er ineens vijf Engelse anabolen (heel fout natuurlijk) sierlijk het zwembad indoken! Dat was wel iets anders dan die kleine Thaise mannetjes waarmee we de laatste twee weken omringd werden. Wij een beetje interessant doen rondom het zwembad en net toen ik in een leuke pose onze parasol (die vastzat aan mijn ligstoel) in probeerde te klappen zakte het hele bamboe zooitje in elkaar! Parasol én ligstoel met mij er hulpeloos tussenin. Zorgde voor een enorme knal en luidkeels gelach vanuit het zwembad. Het was dat mijn hoofd al rood was door het vele zonnen, maar ik heb me geloof ik nog nooit in m'n leven zo geschaamd! Leuke binnenkomer, Sabine. Ach, later kan ik er vast om lachen! Savonds als afscheid de beste pizza in town gegeten en genoten van een heerlijke massage en manicure en pedicure. Ik kan er weer even tegenaan!

En nu zit ik hier, op het vliegveld in Bangkok inmiddels, te wachten op mijn vliegtuig die om 16:30 vertrekt. Ik land om 20:00 in Hong Kong en vanuit daar vertrekt om 00:15 mijn 12 uur durende vlucht naar Amsterdam. Bijna thuis! Kan het niet beseffen. Ik ben bang dat ik besmet ben met het reisvirus en wanneer ik genoeg gespaard heb ga ik weer op pad. Er is nog zoveel te zien en te beleven! Maar eerst eens genieten van mijn geweldige familie en vrienden thuis. Die heb ik ontzettend gemist! Maar wat ik bijna nog meer heb gemist... Een lekkere bruine boterham met kaas!

Einde.